Ye, Dua et, Sev

    Sevgili blog, bu aralar ( yaklaşık bir yıldır) zaman buldukça yoga yapıyorum, fena sardım diyebilirim. Beni biraz olsun gevşetip, rahat nefes almamı sağlıyor. Gerginliğimi oldukça alıyor. Tabiki yogaya durduk yere başlamadım "Ye, Dua et, Sev"'den kaynaklanıyor.

   Uzun zaman önce kitabını aldım yaklaşık 2 yıl önce aldım sanırım emin değilim, kitap bana öylesine derin geldi ki anlayıp kavramak için kitabı ara ara okuyorum ve hala bitiremedim. Filmi o kadar güzel bulmadım desem yalan olur, film güzel ama kitapta kadına daha fazla ışık tutulmuş. Kitabı hala bitirmedim, bitiremedim lakin filmini yakın zamanda izledim. Kitabın ise hala yarısındayım. Kadının yaralarını sarma isteğini anlıyorum, onunla birlikte yaşıyorum ve onunla birlikte kendi yaralarımı sarmalamaya çalışıyorum. Liz'le birlikte İtalya'da mutluluğu yemekte bulmaya çalıştım. Liz tuvaletin mermerlerinde diz çökmüş, hıc kırıklar içinde Tanrı'ya ona ne yapması gerektiğini sorarken ben yanı başında değil Liz Gilbert'ın ta kendisiyim. Şüpheye düşüyorum, Tanrı bana yol gösteriyorda ben mi göremiyorum diye kendime defalarca kez soruyorum. Göz ardı ettiğim şeyler mi var yoksa? Sakinleşmeye, yatışmaya ve kendimi dilemeye ihtiyacım var..

Yoga ve meditasyon, sırasında kendi içimdeki evi süslüyorum, olmaması gereken sahneleri kadrajdan çıkartıyorum. Tanrı'ya bütün şaheserlerinin harika olduğunu söylüyorum. Kendime daha çok zaman ayırıp, mutlu etmem gerektiğini defalarca söylüyorum. Meditasyonumda; Bali'deki o dişsiz guruya görünüyorum, sessizce karşına geçip bağdaç kurup bende oturuyorum. Elini uzat dercesine avucunu açıyor, tebessüm ediyorum. Elimi nasırlaşmış avucunun içine uzatıyorum, sormak istediğim soruları yöneltiyorum. O ise sadece bana tebessüm ediyor.